“Luister naar het landschap” toont een wereld waarin de natuur haar vertrouwde kleuren verliest. De hemel is niet blauw, maar geelgroen – een tint die op het eerste gezicht fris en levendig oogt, als een uitnodiging tot een wandeling in de lente. Toch sluimert er iets verontrustends in die kleur, alsof het landschap zelf waarschuwt voor een onzekere toekomst.

Centraal in het beeld stapt een figuur door het landschap. Het groene hoofd en de verwrongen armen drukken vervreemding en innerlijke onrust uit. De blik is naar beneden gericht, naar een vage vlek op de grond  waarin je een hoofd kan zien misschien, of anders een berg? 

Toen ik aan dit werk begon, stelde ik mezelf de vraag: Welke wereld laten we achter voor de generaties na ons?’ Maar tijdens het creatieproces overleed een vriendin. Dat verlies gaf het schilderij ook een meer persoonlijke betekenis. Niet alleen natuur en milieu stonden centraal, maar ook rouw. Want in het landschap verscheen een tweede figuur – nauwelijks zichtbaar - waardoor de centrale figuur niet langer alleen leek te stappen. Zo werd het schilderij een intiem portret van verlies, en van de manier waarop herinneringen ons blijven begeleiden.