Dit is gestart als een poging om mijn manier van werken die ik hanteer bij het tekenen van details, het  tekenen van ruimtes, eens toe te passen op meer organischere vormen. Mijn werken starten vaak vanuit statische tekeningen waarbij de rechte lijn primeert als beeldend element, en wat kan deze rechte en statische lijn meer ondermijnen dan het tekenen van portretten. Daarnaast lag ik de voorbije maanden ook wat in de knoop met mezelf, wist ik niet welke kant mijn artistieke praktijk op moest of kon gaan na een jaar gewerkt te hebben voor mijn masterproject. Ik zat als het ware in een soort zwart gat. En wat lost deze mini identiteitscrisis nu niet op, als het niet zelfportretten zijn. Ik heb een spiegel voor mijn neus gehouden, in de letterlijke zin maar ook om eens te reflecteren op al dat ik het voorbije jaar heb gepresteerd, en ben begonnen met mezelf te tekenen. Al stootte ik daar direct op het probleem, ik vind niet dat ik op deze tekeningen lijk. Mijn identiteit wordt hierin, naar mijn gevoel, enkel weerspiegeld in de manier waarop ik werk en niet in de gelijkenis naar mezelf die de beelden eigenlijk zouden moeten dragen. En ergens komt dit perfect uit. Ergens vertaald dit perfect de moeilijkheid die ik heb om mijn eigen identiteit vast te leggen, want ja ik weet wie ik ben maar ik weet niet hoe ik dit moet vertalen buiten dan het verwijzen naar enkele facetten van mezelf (zoals afantasie). Maar ben ik niet meer dan enkel die facetten, ben ik niet meer dan enkel en alleen een meisje die geen beelden kan zien in haar hoofd als denkt?