De remise (Hof ter Laken; Booischot) als voormalige paardenstal draagt een lichamelijk verleden in zich: arbeid, adem, warmte, ritme. Paarden laten sporen na — niet alleen fysiek, maar ook emotioneel. Dat het gebouw jarenlang vervallen was, maakt die geschiedenis niet verdwenen maar stilgezet, alsof de plek in een slaaptoestand verkeerde. Het schilderij grijpt precies dat moment: niet het heroïsche verleden, maar de echo ervan.

De paardenkoppen zijn geen concrete dieren meer, maar verschijningen, herinneringen — bijna beschermgeesten.  Dat ze boven het gebouw zweven, suggereert:

• waakzaamheid: de plek wordt geobserveerd
• onrust: het verleden is nog niet klaar om te verdwijnen
• continuïteit: wat was, blijft aanwezig, zelfs wanneer de functie verandert

Dat het schilderij tegelijk warm en vreemd aanvoelt, is geen bijeffect maar de kern. Het toont een plek die: opnieuw tot leven komt maar haar verleden niet afschudt en zich in een overgang bevindt.

Misschien zegt het schilderij uiteindelijk dit:
Je kan een gebouw renoveren, maar niet zijn herinneringen. Die blijven rondzweven — niet om te veroordelen, maar om gezien te worden.