Als de lucht gevuld is met de echo van vroegere tijden, lijken ze daar te staan, als stille getuigen van vergankelijkheid. Wat is dat, deze wezens van hout en stof? Planten of dieren, of misschien iets daar tussenin? Er heerst een spanning, een intolerante dans tussen wat bewaard is en wat lang geleden verloren ging. Wat is - wat was; constructie en deconstructie in een eindeloze cyclus.

In mijn werk speelt vergankelijkheid een constante hoofdrol. De spanning tussen realiteit en herinnering, tussen aanwezigheid en afwezigheid. Een spel van oneindigheid en eindigheid, waarbij verleden en continuïteit met elkaar verweven zijn. Het is de overgang van stabiliteit naar instabiliteit, een transformatie die voortkomt uit interne veranderingen en invloeden van de buitenwereld. Wat we zien, is slechts de grens tussen binnen en buiten, waar het vergankelijke zich manifesteert als een signaal van tijd.

Het monumentale karakter van mijn werk doet de tijd soms stilstaan; een materialisatie van wat ooit was en wat nog steeds is. De constructie fungeert als een ingreep in de tijd, een symboliek van menselijke onmacht en de drang naar controle, zelfs wanneer de uitkomst chaotisch en labiel is.

Ik kies bewust voor materialen die vaak onopgemerkt blijven, die als alledaags en waardeloos worden beschouwd. Deze materialen krijgen een actieve rol in mijn werk. Ze zijn niet louter dragers of ondersteuningen, maar worden een essentieel onderdeel van de boodschap. Vaak zijn het materialen met een geschiedenis, die hun eigen verhalen meedragen en daardoor de diepte van mijn werk verrijken. Hun vergankelijkheid weerspiegelt niet alleen de tijd, maar ook de voortdurende zoektocht naar betekenis en verbinding.