Niet Tre cime di Lavaredo

Het moment dat ik besloot dat ik naar een warme bestemming wou was toen het hier in België in mei nog steeds slecht weer was. Ik wou naar de Italiaanse zon ergens in een wijngaard wijntjes gaan proeven en pasta en pizza eten. Of Jonas wou dat en ik zag dat wel zitten. Waarom? Omdat we met de auto naar Italië zouden rijden dus er geen reden was om niet nog een week langer te gaan en ook in de Dolomieten te verblijven. Alles wat ik vond van informatie over de dolomieten was PRACHTIG. Dus ik had niet veel overtuigingskracht nodig om Jonas aan boord te krijgen. Een weekje stappen in de bergen. En ik moest en zou de wandeling naar Tre cime di Lavaredo maken. Ik was zeker niet de enige die in het midden van de zomer deze drie bergtoppen wou zien, waar het ook nog eens rond de 30 graden geworden was ondertussen.

Het was ergens onze voorlaatste dag dat we deze wandeling zouden doen. Eerst de benen wat opwarmen en andere wandelingen doen op ontdekkingstocht naar mooie landschappen om dan af te sluiten met wat ik zo graag wou. De clou van het verhaal, ik ben er nooit geraakt en gestopt bij het landschap dat je hierboven ziet. Onvoorzien, gewoon niet meer verder gegaan. Ook al begon ik vol goede moed en met veel enthousiasme aan de hike. Het viel me op dat veel mensen hetzelfde pad wouden bewandelen maar dat vond ik niet erg. Ik had veel volk verwacht en ik zou beloond worden met de 3 bergtoppen te zien. Tijdens het wandelen overviel het landschap mij al meerdere keren maar wat ik niet begreep was dat niemand ernaar keek. Iedereen stapte gewoon verder op het pad zonder te kijken wat voor schoons en rechts van ons lag. Links lag 1 van de bergen waarvan we de top wouden zien. Er was onderweg een soort skihut waar je kon stoppen om iets te drinken en de focus van de meeste wandelaars was stappen naar daar. Toen wij ook aankwamen bij de skihut namen we even pauze omdat het wandelen in de warmte iets zwaarder viel dan verwacht. We klommen wat meer het rechtse landschap in om ergens op een steen te kunnen gaan zitten toen ik mijn ogen niet kon geloven waar ik zat. Ik was al 2 jaar bezig met het zoeken naar een landschap waarvan ik niet meer wist wat ik er over moest zeggen en plots, ineens, zomaar had ik het gevonden. De vijftigtal toeristen die aan het voorbijwandelen waren of aan de skihut iets wouden drinken zagen het niet. Niemand besteedde aandacht aan het prachtige landschap dat voor hen uitgestrekt lag omdat ze allemaal gefocust waren bij de drie bergen te geraken. Dus besloot ik dat ik wou blijven zitten en kijken. Ik bleef daar en besliste dat dit het perfecte landschap was. Een landschap waar ik al lang naar zocht en nooit van gedacht had dat ik het zou vinden op zo een drukke populaire plek. Gewoon aan de rand van een wandelpad waar iedereen kan passeren. Maar ik vond het en liet de bergen achter mij los.

Niet Tre cime di Lavaredo, Italië, Dolomieten, Augustus 2018