In tijden van transitie, migratie, polarisatie en zelfvervreemding zweeft onrust en melancholie in de vermoeide straten.

Er is onbehagen en verlangen, niet in een lijst te vangen, aan gene zijde van de woorden, en toch zo nabij.

Het verlangen, sprakeloos als het is, omdat haar existentiële essentie wordt dichtgepraat - als een deksel op een vide – dwaalt rond in introspectieve landschappen en in kamers van stilte.