In de Egyptische oudheid geloofde men dat de ‘ba’ – de ziel – na de dood kon rondzwerven tussen de levenden, vaak voorgesteld als een vogel met een mensenhoofd. Deze ziel was onsterfelijk en vrij. In die gedachte schuilt troost: de dood betekent niet het einde, maar een transformatie, een doorgang.

In deze fotografische serie vang ik dode vogels op een zwarte achtergrond, elk in een unieke pose. Ze zijn niet zomaar stille getuigen van het leven, maar verschijnen als kleine zielen – dragers van een verhaal, een karakter, een eigen aanwezigheid. Het is mijn poging om zowel het leven als de dood te vatten in één beeld, om schoonheid te vinden in wat rest, en eerbied te tonen voor wat ooit was.

“Every bird that flies has the thread of the infinite in its claw.” — Victor Hugo

Het fotografisch proces is traag en intuïtief. Ik observeer, verplaats, herkader, en laat het toeval soms spreken. Elke vogel krijgt een eigen stem, een gelaat bijna, afhankelijk van houding, lichtinval en nabijheid. De beelden werken niet alleen individueel, maar ook in reeks: tussen de foto's ontstaat een visuele dialoog die telkens verschuift naargelang hun volgorde, ruimte of presentatie.

‘Zielevogels’ is een doorlopend project. Bij elk nieuw beeld groeit het geheel, en verandert het betekenislandschap. Niet als lineair verhaal, maar als een bundeling van kleine, eeuwig fladderende zielen die zich zachtjes bewegen tussen de wereld van de levenden en wat ooit was.

Naar de volledige reeks