Ooit, vele jaren geleden, wou ik (o.a.) ballerina worden. Doordat ik zo laat begon, kreeg ik nooit de kans om op pointes pirouettes te draaien. En ja, we gingen dan eens een hele mooie foto laten uitvergroten met mijn balletpakje aan. Helaas, het is er om de een of andere reden nooit van gekomen…..

Fast forward naar mijn eigen dochter. Ook bij haar “vergeten” we een superromantische foto te nemen met haar balletpakje aan. Zou zoiets genetisch kunnen zijn? Het niet-nemen-van-foto’s-op-cruciale-momenten?

Fast forward naar mij als fotografe. Ik besef meer en meer voor mezelf en door mijn klanten hoe belangrijk geprinte herinneringen zijn. Hoeveel deugd je daar kan van hebben en in welke mate je dergelijke schatten kan koesteren.

Ik maak een reportage over ballerina’s, eindelijk dan toch. De sereniteit, romanticiteit, elegantie, broosheid, kwetsbaarheid, ik hou van alle thema’s die erin vervat zitten. En ik kijk vol bewondering naar hun pointes. De reeks blijft in mijn hoofd hangen, voelt als onaf. Mijn onbewuste draait op volle toeren.

En dan, plots, vallen alle puzzelstukjes in elkaar.

Ik laat de foto’s van de ballerina’s bewust ontwikkelen op textiel zodat dezelfde materie ermee in symbiose kan gaan. Ik verwerk de inhoud van de balletzakken die ik altijd op zolder behouden heb van mijn dochter en mij. Stukken uit schoentjes (verkleurd en versleten), tulelintjes, elastiekjes, haarnetje, ….. Persoonlijke herinneringen die, ver na hun glorietijd, nu eindelijk de aandacht krijgen die ze verdienden. Zodat de vroegtijdig afgebroken danscarrières van dochterlief en mij toch vereeuwigd wordt, zij het helemaal anders dan oorspronkelijk bedoeld. Ik naai en borduur, terwijl ik handwerk echt haat. Maar het doet deugd om eens buiten die comfortzone te gaan.

Want, geef toe, het leven zonder herinneringen is nogal pointeless, niet?