In een wereld waarin beelden razendsnel worden geconsumeerd, scrollend en vluchtig, lijken mijn werken zich juist te verschuilen in eenvoud. Vlakke kleurvlakken, landschappen zonder directe handeling, architectuur die zweeft of slechts aangeduid wordt - ze bieden op het eerste zicht een zachte visuele ervaring, voedzaam in zijn lichtheid. 

Maar schijn bedriegt. De werken ondergraven die eerste indruk met subtiele spanningen. Waar eindigt het landschap en begint het decor? Wat is echt en wat is constructie? De vervagende grenzen tussen natuur en gebouw, tussen leegte en suggestie, dwingen de kijker tot vertraging. Ze nodigen uit tot een blik die langer rust, die durft te dwalen. 

Deze werken lokken met pabulum, maar voeden met dubbelzinnigheid. Ze confronteren ons met onze neiging tot snelle consumptie en bieden, juist door hun terughoudendheid, ruimte voor nadenken.