Ik heb al wat 'verwoord' over waar ik mee bezig ben, en wat me drijft :

Ik probeer objecten te maken waar “geen woorden voor bestaan”, gewoon omdat ze niets voorstellen. Dit vraag bijzonder concentratie want steeds is er de neiging om naar iets toe te werken. Ik mijd figuratie omdat het altijd verwrongen en valse weergave van de Werkelijkheid is.
De zwaartekracht is de belangrijkste kracht der krachten : sinds het ontstaan van ruimte en tijd, heeft de zwaartekracht uiteindelijk geleid tot alle elementen en de materie in al zijn vormen. Later is de biologische materie en de mens ontstaan, en ook daar heeft de zwaartekracht een rol in gespeeld. Maar ik hou het biologische en het menselijke buiten spel. Ergens mijd ik het menselijke een beetje als protest tegen onze grootheidswaanzin waarmee we ons boven alles stellen, boven dieren, landschappen, ecosystemen en klimaat. Deze houding zie je ook terug in het materiaal dat ik gebruik : smeltsteen gemaakt van gerecycleerde kunststof.
Ik zoek naar een basis beleving van materie en daarbij is ‘gewicht’ een belangrijk aspect. De ‘Zwaarte’ van een materiaal of een object beleef ik als een esthetische component. Als ik de objecten ophef of verplaats kan ik genieten van hun voelbare aanwezigheid door hun gewicht.
Ik maak geen stenen, ik immiteer geen stenen. Er is een essentieel verschil tussen mijn objecten en echte geologische mineralen of stenen. Hoe hard ik ook probeer om niets van begrippen of emoties toe te laten, toch sijpelt er menselijkheid door en bekom ik een kunstwerk of artefact - en dus geen steen. Enkel de natuur kan stenen brengen, zoals stenen echt zijn. Daardoor is er toch een minimale emotie die kan overkomen, en dat doen ze al als ik eraan werk; dat geeft een grootste voldoening. De heerlijke ontmoeting met natuurkrachten, materie, kleur, textuur en vorm, in een blijvende verandering. Hoe primair, minimalistisch ik ze ook probeer te maken, opeens krijgen ze een eigenheid of een ziel ingegeven - zelfs als ze niets voorstellen.



Jung ontdekte dat het begrip ’Steen’ een archetypische betekenis heeft, die terug te vinden in allerlei culturen en mytische rituelen, zoals bv de steen der wijzen bij de alchemie. Jung ervaarde het symbool “steen” zelf heel uitgesproken als de innerlijke zelf van een identiteit. Binnen het taoïstische wordt de steen gezien als een metafoor voor het onveranderlijke, het stille, het natuurlijke—een belichaming van Wu Wei (een manier van handelen die volledig in harmonie is met de natuurlijke stroom van het leven, zonder dwang, strijd of ego)en de Tao zelf(de onnoembare bron van alles wat bestaat, de natuurlijke orde van het universum).


Ook in films word het archetype symbool van steen veell gebruikt . In “Everything Everywhere All At Once”transformeren de hoofdpersonages in stenen. De steen staat hier symbool voor het loslaten van menselijke complexiteit en het vinden van rust in het niets.En in de film“2001: A Space Odyssey”,komt een monoliet voor als evolutionair symbool.


Ik haal inspiratie uit de wetenschappelijke kennis over hoe de universuum en aarde zijn ontstaan, de geologische processen en de chemie van materie.
Door vorst, wind en water gaan rotsen en stenen barsten, verbrokkelen en eroderen, voor aluminium silicaten tot de fijnste vorm : klei. Ik laat deze natuurlijke processen mee vormgeven. Ik plaats ruwe klei vormen of smeltsteen objecten in vorst, regen en wind  staan om de natuur te laten meespelen. Ze barsten en breken, en ik kan ze zelf hersmelten en opnieuw gebruiken, zoals geologische kringlopen doen. Zo is een sculptuur van mij nooit ‘af’ ; er kan altijd iets aan veranderen, of ik hersmelt het en iemand maakt er iets totaal nieuws mee. Hierdoor bots ik met de gangbare denkwijzen van ‘het af zijn van een werk’, eigendom, verkopen, wegwerpen en auteurschap. 


Klei, het ultime vorm van geerodeerde steen, gebruik ik graag als 3D ‘schets’ materiaal, dat ik dan laat drogen en versterk met ‘smeltsteen’ die de finale uitstraling biedt.