Dankzij ziek te zijn, had ik plots een zee van tijd. Ik wilde enkel nog die dingen doen die me levensvreugde gaven. Zo begon ik te haken als ik een dag in de kliniek moest doorbrengen. Tot mijn eigen verbazing gaf me dat ongelooflijk veel vervulling. Ik creëerde kleine werkjes, een hoedje voor het geval ik mijn haar zou verliezen, kleedjes voor knuffels van een metekind, handtasjes voor de buurmeisjes. Zo ontstond ook de zin om te breien, te leren spinnen en weven. Mijn moeder schonk me haar spinnewiel en weefgetouw.  En zo ontdekte ik de wondere wereld van wol. Samen met een vriendin zetten we het weefgetouw weer op, zalig…ik besefte dat ik gouden handen heb en een levendige fantasie. De creativiteit begon te stromen. Er ontstonden nog meer projecten, naaien, stikken, borduren en verven, kleuren op natuurlijke  wijze. Ik verzamelde info vooral via boeken en ateliers hier in de buurt. Tataki-zome, het kloppen van planten dat ik jaren geleden leerde via ateliers en een stage van Sandrine de Borman, gaf me transformatiekracht. Verschillende meditatiereeksen  brachten me in contact met de kunst van het tekenen, geen woorden maar beelden om mijn binnenwereld tot uitdrukking te brengen.  Het begon met eenvoudige schetsen die ingekleurd werden tot het illustreren van muzikale verhalen. Een beeld zegt zoveel meer als een woord. Schrijfsels die ik al jaren in mijn computer bewaarde, vinden het daglicht weer.

artisanelse