In dromerige scènes probeer ik een mengsel te maken van vage herinneringen en persoonlijke twijfels. Figuurlijke woorden werk ik soms uit in letterlijke beelden om te zoeken naar een beeldtaal. Herkenbare elementen probeer ik bij elkaar te brengen zodat de kijker er zelf een persoonlijke betekenis aan kan geven. Soms kunnen de combinaties en composities absurd of onwerkelijk zijn, maar ik probeer het beeld altijd een zekere leesbaarheid te geven.

Volgens mij wil de kijker door de kunstenaar begrepen worden. Het is dus niet de kijker, die de kunstenaar moet proberen te begrijpen, maar andersom. De kijker zoekt in het kunstwerk naar aanwijzingen waaruit blijkt dat de kunstenaar, net zoals de kijker, worstelt met dezelfde twijfels. Vaak verbind ik zelf al veel verhalen aan mijn eigen beelden, maar ik laat ook opening voor de interpretaties van anderen. Ik vind het leuk om met het publiek daarover in dialoog te gaan. Zo kan ik zelf ook nieuwe dingen ontdekken in mijn eigen werk.

Elk schilderij start met krabbels in mijn schetsboeken. Figuren worden eerst een paar keer geoefend met zwarte balpen op papier tot ik ze in de vingers heb. Soms naar waarneming en soms uit mijn hoofd. Daarna worden er op het doek grote vlakken acrylverf aangebracht, afgewisseld met potloodlijnen die dan weer ingekleurd worden. Het zijn vaak heldere kleuren met weinig overgangen en soms een enkele slagschaduw. Sommige vormen worden een paar keer opnieuw ingekleurd om met licht en donker de juiste diepte te krijgen. Soms schijnt de vorige kleur nog door de nieuwe laag heen.

Ik werk ook aan animaties en computerspellen, waarbij beelden niet te veel details bevatten. Daardoor is er een soort minimalisme in mijn werk geslopen. Digitale trucjes vinden de weg naar mijn schilderijen en met mijn schilderwerk wil ik ook mijn computerbeelden verbeteren.