Er was eens een vrouw die zich in een mysterieuze mantel wikkelde en daarmee haar comfortzone verliet. Ze struinde door het Waasland, botste van de ene karakterkop tegen de andere en de gebeurtenissen, verhalen en gevoelens vielen op de grond. Daar werden ze door haar gesprokkeld, één voor één voor één, en bewaard in haar hart, waar ze rijpten tot een poëtische droom.   

Sprokkeltoer als ervaring 

We zijn vrij om te staan en te gaan waar we willen – waarom dan er niet op uit trekken? – als een  romantisch idee, iets nostalgisch – de brooddichter - de troubadour die van dorp tot dorp gaat, verhalen sprokkelt en vertelt.   

Ook… wie ben ik, wat wil ik? Wat zijn mijn roots? Wat is onze Wase cultuur? De Vlaming, eerst wat voorzichtig en schuchter van alles wat hem vreemd is - maar dan… door een glimlach, een open gebaar, de oprechtheid in je verhaal… je alsnog binnenlaat. Er wordt eten aangeboden en soms iets vertelt over zichzelf of over een dorpshistorie. 

Ik heb zoveel mooie mensen ontmoet, vaak kleine verhalen - maar die hebben het meest ontroerd. Ik bedank al deze mensen, zonder hen was deze film er nooit geweest.