‘O’ is ontstaan vanuit mijn geraakt zijn door het wezen van de psychotische mens. Niets is zo moeilijk te vatten dan zijn ‘alsof-zijn’, en daarom tracht ik het steeds weer te ver-beeld-en.

‘O’ is bijna transparant en vederlicht, als een uitgeblazen eitje. Hij is broos, gebroken, gekarteld, en zijn hoofd zweeft boven de drager. Als aanwezige kijk je er in, erdoor zelfs. Toch zijn er ogen. Die kijken - recht in het heelal - en niet zien. Of voelen wij ons niet gezien?

...