Langzaam verglijdend is een schilderij waarin de materiële herkomst nog voelbaar is, maar vervaagt in een nieuwe ordening. Zoals vaak in het werk van Matthieu Claus ontstaat het beeld uit restmateriaal — afgedankte vormen, sporen van gebruik — die laag na laag worden ontdaan, herschikt en overschilderd. Wat overblijft is een ritme dat zich niet opdringt, maar langzaam zichtbaar wordt: een onderliggende structuur die de compositie draagt.

De abstractie is hier niet enkel vormelijk, maar ook temporeel. Alles lijkt in beweging — maar traag, bijna terughoudend. Structuren glijden uiteen of naar elkaar toe zonder richting of bestemming. Het werk houdt zich op tussen verdwijnen en verschijnen, tussen verleden en herbegin. Een stil moment in transformatie.