Ze bestaat nergens, en toch keek ze me aan alsof ze me al jaren kende.

Amani — geboren uit penseelstreken en stilte — draagt de schoonheid van een verzonnen waarheid.

Haar ogen spreken de taal van herinneringen die ik nooit heb gehad.

Trots en ravissant, als een koningin zonder hof, draagt ze haar blauwe hoofddoek als een kroon van wind.

Ze komt uit Namibië, uit het zand, het licht, de schaduw van vergeten bomen.

Haar blik is doordringend — niet als een vraag, maar als een weten.

Ze kijkt niet naar je, ze kijkt dóór je.

Amani is niet echt, maar in verf werd ze waar.

En nu kijkt ze verder dan ik ooit durfde.