geweven exoskelet.

Het begon allemaal met de behoefte om ruimte te scheppen, een ontspullingsdrang. Het boek dat het idee deed rijpen was Vaarwel spullen van Fumio Sasaki. Ondanks de wens op ruimte heb ik het behoorlijk lastig met het zomaar wegdoen van gerief. Zo ontstond mijn eerste werk in deze reeks.

Het proces van ontspullen werkte voor mij averechts. Terwijl ik probeerde minder spullen te hebben, boden mensen wol en garen aan. Ze waren blij behulpzaal te zijn en meer ruimte in huis te scheppen.  Mijn persoonlijke afvalberg groeide echter weer aan. Hopelijk die van de wereld iets minder. 

Een idee groeide om een krab te maken, waarvan het exoskelet verweven is met textielresten. Textiel behoort tot de meest vervuilende industrieën op aarde – er bestaat zelfs al een geologische antropoceenlaag die grotendeels uit kunstmatige textielvezels bestaat. Mijn doel was om van overgebleven textielresten iets moois te maken, iets dat niet zomaar na vele afwijzingen de zee in zou stromen. Het schild van de krab moest een nabootsing worden van een koraalrif, terwijl de losse slierten in de buik juist voor een knus effect zorgen.