Wat blijft er over als je alles wegdenkt behalve de kern?
In Noyau doré – “gouden kern” – is het hart letterlijk en figuurlijk het stralende middelpunt. Als een pulserende energiebron gloeit het goud tussen diepe kleuren en levendige accenten. Het oog wordt aangetrokken door het centrum, maar dwaalt telkens weer af, verdwalt en vindt opnieuw.

De compositie is ritmisch, gelaagd, maar nooit gesloten. Elke penseelstreek lijkt een echo van een gedachte, een herinnering, een gevoel. Het werk nodigt uit tot stilstaan – en tot kijken tot het goud je vindt.

Noyau doré is een herinnering dat schoonheid niet altijd aan de oppervlakte ligt, maar vaak in de diepte schittert.