In Titles wordt het werk teruggebracht tot een oppervlak — een vage lijn, een oor, een rij stippen.
De titel, gedrukt op een label, neemt het beeld over.

Deze omkering toont hoe taal betekenis bepaalt, hoe onderschriften het werk dat ze beschrijven kunnen sturen. De reeks speelt met de paradox van aanwezigheid en afwezigheid: het kunstwerk wijkt naar de achtergrond, de woorden dringen zich op.

Titles stelt de gemakzucht van “Zonder titel” ter discussie en keert het om.
Het label is niet langer een bijzaak maar het hoofdpodium.
Soms is het eenvoudigste gebaar — niet schilderen maar benoemen — het meest ontwrichtend.