Eindopdracht

Mens en natuur zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Deze relatie is een bron van inspiratie in fotografie, waar de harmonie, spanning en impact van menselijke activiteiten op de natuurlijke wereld zichtbaar worden gemaakt. Maar in deze verbondenheid schuilt ook destructie—een langzaam en vaak onzichtbaar proces dat onze omgeving verandert.

Plastic speelt hierin een centrale rol. Elke dag dringt het dieper door in onze oceanen, bossen en straten, waar het een stil maar blijvend spoor achterlaat. Wat ooit een gebruiksvoorwerp was, wordt een verstikkende aanwezigheid in het ecosysteem. In mijn werk hergebruik ik plastic, niet als afval maar als onderdeel van mijn fotografie—het wordt een tastbaar en visueel element dat de spanning tussen mens en natuur benadrukt. Door plastic fysiek in mijn beelden te integreren, ontstaat een directe confrontatie: het kunstmatige vermengt zich met het organische, waardoor de kijker wordt uitgenodigd om na te denken over de impact van ons consumptiegedrag.

Mijn diptieken spelen hierbij een belangrijke rol. Twee beelden, die elkaar aanvullen en versterken, creëren een dialoog. Het contrast tussen mens en natuur wordt voelbaar, maar ook de onvermijdelijke verweving ervan. Door zorgvuldig gekozen composities leg ik niet alleen de stille vernietiging vast, maar toon ik ook de potentie van transformatie—van vervuiling naar bewustwording, van afval naar kunst.

Fotografie is een krachtig medium dat verhalen vertelt en perspectieven verandert. Mijn werk gaat verder dan het documenteren van de schade die plastic veroorzaakt; het zoekt naar manieren om dit materiaal een nieuwe betekenis te geven. Zo wordt het niet alleen een aanklacht, maar ook een uitnodiging tot reflectie en actie—een kans om bewustwording te creëren en positieve verandering te inspireren.