Wat hier zichtbaar is, lijkt niet zomaar gerangschikt, maar opgegraven. Als fragmenten uit een vergeten veld. Stenen die ooit werden vastgehouden. Bladeren die vielen en bewaard bleven. Het papier wordt een stille bodem, waarin elk spoor wordt blootgelegd.

De bladeren zijn het zachte weefsel dat alles samenhoudt, als draden in oud textiel. Ze vouwen zich tussen de stenen, geleiden je blik, verbinden wat ooit los lag. Tedere, soms aarzelende lijnen, maar nooit zonder richting. 

Tastbaar ogende, maar ongrijpbare stenen. Half echt, half herinnering. Sommige glanzen als glas, andere brokkelen af. Elk oppervlak lijkt te spreken van tijd, van water, van druk.

Dit werk is een archeologie van aandacht. Een poging om niet zomaar dingen te tonen, maar ze te behoeden. Elk detail draagt een fluistering in zich. Van wat was. Van wat nooit helemaal verdween.