Vanuit de nostalgie voor het maken van kleine pompons, probeerde ik een grotere te maken. Persoonlijk vond ik de donut-vorm interessanter dan het opengeknipte werk. De repetitieve bewegingen tijdens het maakproces, vormde bijna een performance op zich. Dankzij de vele handen die wol verzamelden, bolletjes rolden en ook mee hielpen wikkelen, evolueerde dit naar een collectief werk.

Tot nu toe is er geen eindpunt, aangezien het inwikkelen terug opgestart kan worden.