NL

WIP

Vier jaar lang maakte ik deel uit van een warm gezin. Thomas, Franka, Maurice en Cyriel. Ik groeide op tussen hen, zorgeloos dartelend in de weiden rond de boerderij. Een ideaal leven vol liefde, aandacht en zorg. Vooral die mooie momenten met Maurice en Cyriel blijven mij bij. Ik keek altijd uit naar het moment dat ze spelend tot bij mij kwamen. Het gaf me een gevoel van geborgenheid in dat frisse gras. Ik ruik het nog. Ik voel het kriebelen alsof het gisteren was.

Naast mezelf zijn er nog 4 broers of zussen waarmee ik onze grote ruimte deelde. Het was een luilekkerleventje. Al moet er elk jaar één van ons weg. Dat is geen leuk moment, neen. Maar één ding is zeker: elk van ons moet op een gegeven moment verdwijnen van deze aardkloot. Nu was het dus mijn beurt. Maar, ik heb het goed gehad, het is goed zo. Veel beter dan veel mijn soortgenoten. En mijn broers en zussen zullen het nu ook nog een tijd goed hebben en daar ben ik dankbaar voor. 

Want, als het dan toch tijd is voor één van ons om te gaan dan weten we dat we iets betekend hebben. Ik hield de velden vruchtbaar, om de gewassen op het land te voeden. Ik zette gras om in voeding, mest en uiteindelijk ook in vlees. Alles wat ik at, alles wat ik deed had een plaats in een kleine, gesloten kringloop. Ik maakte mee de aarde rijker, ik hield het gras in beweging, ik voedde Thomas, Franka, Maurice en Cyriel en ondertussen ook zoveel anderen. Ik was een schakel in een groter geheel, in een manier van landbouw die zacht en harmonisch wil zijn, zonder verspilling!

Toen mijn tijd gekomen was, werd ik geslacht. Dat klinkt bruut en het is ook zo’n lelijk woord: ‘geslacht’. Maar ik zie het anders. Mijn vlees werd gedeeld met familie en vrienden, betekende de jaarlijkse proviand voor tientallen. Voor het gezin is dat een vorm van oogsten. Voor mij is het een veel waardiger bestaan dan voor veel van mijn soortgenoten in de anonieme vleesindustrie.

Niets van mij mocht verloren gaan. Mijn vlees vond zijn weg naar de tafel, mijn mest voedde de gewassen, mijn hoorns kregen een prominente plaats in huis en mijn huid, die in de vleesindustrie louter als afval gezien wordt, kreeg een nieuw pad. Ze werd opgehaald, gezouten, naar de looierij gebracht en vormt nu het begin van een ambachtelijk traject.

Uit mijn huid ontstaan meer dan enkel objecten. Uit mijn huid ontstaan tastbare herinneringen, doordrongen met mijn aanwezigheid. 

Zo leef ik verder, in vormen die je kunt aanraken, in materialen die een verhaal dragen. Mijn foto staat naast de objecten die uit mijn huid voortkomen, als stille uitnodiging tot reflectie: te beseffen dat vlees, wol, huid, allemaal van een levend wezen komen.

Mijn bestaan vertelt iets groters. Het gezin zoekt naar manieren van landbouw die circulair en lokaal zijn, waarin koeien een centrale rol spelen. Wij eten wat voor mensen onbruikbaar is, en in ruil geven we melk, mest en uiteindelijk vlees. Op vijf hectare land, met gras, hooi en akkerbouw, dragen wij bij aan een gesloten kringloop. En terwijl ik mijn volwassenheid bereikte en werd ‘geoogst’, werd elders op de boerderij opnieuw een kalf geboren.

Ik ben Hugo, een rund dat niet vergeten wordt. Mijn leven is deel van een groter verhaal, waarin zorg, respect en bewustzijn samenkomen. Zelfs nu ik er niet meer ben, draag ik bij.

----

wordt vervolgd

https://bokrijk.be/en/node/1293 

FR

WIP

Pendant quatre ans, j'ai fait partie d'une famille chaleureuse : Thomas, Franka, Maurice et Cyriel. J'ai grandi parmi eux, gambadant sans souci dans les prés autour de la ferme. Une vie idéale, pleine d'amour, d'attention et de tendresse. Ces beaux moments avec Maurice et Cyriel, en particulier, restent gravés dans ma mémoire. J'attendais toujours avec impatience le moment où ils venaient jouer avec moi. Cette herbe fraîche me procurait un sentiment de sécurité. Je la sens encore. Je ressens ce chatouillement comme si c'était hier.

Outre moi, il y avait quatre autres frères et sœurs avec qui je partageais notre grand espace. C'était une vie de luxe. Même si chaque année, l'un de nous doit partir. Ce n'est pas un moment agréable, non. Mais une chose est sûre : chacun de nous doit disparaître de cette terre à un moment ou à un autre. Alors maintenant, c'était mon tour. Mais j'ai eu la vie belle, c'est normal. Bien mieux que beaucoup de mes semblables. Et mes frères et sœurs l'auront aussi pour un temps, et j'en suis reconnaissant.

Parce que quand vient le temps pour l'un de nous de partir, nous savons que nous avons fait une différence. J'ai maintenu la fertilité des champs pour nourrir les cultures. J'ai transformé l'herbe en nourriture, en engrais et, finalement, en viande. Tout ce que je mangeais, tout ce que je faisais s'inscrivait dans un petit cycle fermé. J'ai contribué à enrichir la terre, j'ai fait pousser l'herbe, j'ai nourri Thomas, Franka, Maurice et Cyriel, et tant d'autres, entre-temps. J'étais un maillon d'un tout plus vaste, dans une agriculture qui se veut douce et harmonieuse, sans gaspillage !

Quand mon heure est venue, j'ai été abattu. Cela semble brutal, et le mot « abattu » est tellement laid. Mais je vois les choses différemment. Ma viande était partagée avec ma famille et mes amis ; elle représentait la provision annuelle pour des dizaines de personnes. Pour la famille, c'est une forme de récolte. Pour moi, c'est une existence bien plus digne que pour beaucoup de mes proches travaillant dans l'industrie anonyme de la viande.

Rien de moi ne devrait être gaspillé. Ma viande a trouvé son chemin jusqu'à la table, mon fumier a nourri les cultures, mes cornes ont occupé une place de choix dans la maison, et ma peau, considérée comme un simple déchet dans l'industrie de la viande, a retrouvé une nouvelle vie. Elle a été collectée, salée, transportée à la tannerie, et marque désormais le début d'un parcours artisanal.

De ma peau surgissent bien plus que de simples objets. De ma peau naissent des souvenirs tangibles, imprégnés de ma présence.

C'est ainsi que je continue à vivre, avec des formes que l'on peut toucher, des matériaux porteurs d'histoire. Ma photo côtoie les objets qui naissent de ma peau, telle une invitation silencieuse à la réflexion : à réaliser que la viande, la laine et la peau proviennent toutes d'un être vivant.

Mon existence s'étend à quelque chose de plus vaste. La famille recherche des méthodes d'agriculture circulaire et locale, où les vaches jouent un rôle central. Nous mangeons ce qui est inutile aux humains et, en retour, nous fournissons du lait, du fumier et, finalement, de la viande. Sur cinq hectares de terrain, composés d'herbe, de foin et de terres arables, nous contribuons à un circuit fermé. Et lorsque j'ai atteint l'âge adulte et que j'ai été « récolté », un autre veau est né ailleurs sur la ferme.

Je suis Hugo, un bovin que l'on n'oubliera jamais. Ma vie s'inscrit dans une histoire plus vaste, où l'attention, le respect et la conscience convergent. Même maintenant que je ne suis plus là, j'y contribue.

----

À suivre

https://bokrijk.be/en/node/1293 

ENG

WIP

For four years, I was part of a warm family: Thomas, Franka, Maurice, and Cyriel. I grew up among them, frolicking carefree in the meadows around the farm. An ideal life full of love, attention, and care. Those beautiful moments with Maurice and Cyriel, in particular, stay with me. I always looked forward to the moment they came to me playing. It gave me a sense of security in that fresh grass. I can still smell it. I feel the tickle as if it were yesterday.

Besides myself, there are four other siblings with whom I shared our large space. It was a life of luxury. Although every year one of us has to leave. That's not a pleasant moment, no. But one thing is certain: each of us must disappear from this earth at some point. So now it was my turn. But, I've had it good, that's all right. Much better than many of my kind. And my brothers and sisters will have it good for a while now, too, and I'm grateful for that.

Because when it's time for one of us to go, we know we've made a difference. I kept the fields fertile, to feed the crops in the fields. I turned grass into food, fertilizer, and ultimately, meat. Everything I ate, everything I did had a place in a small, closed cycle. I helped enrich the earth, I kept the grass moving, I fed Thomas, Franka, Maurice, and Cyriel, and meanwhile, so many others. I was a link in a larger whole, in a way of farming that aims to be gentle and harmonious, without waste!

When my time came, I was slaughtered. That sounds brutal, and it's such an ugly word: "slaughtered." But I see it differently. My meat was shared with family and friends; it meant the annual provision for dozens. For the family, that's a form of harvest. For me, it's a much more dignified existence than for many of my kin in the anonymous meat industry.

Nothing of me should be wasted. My meat found its way to the table, my manure nourished the crops, my horns were given a prominent place in the house, and my skin, considered nothing more than waste in the meat industry, was given a new life. It was collected, salted, taken to the tannery, and now marks the beginning of a craft journey.

From my skin, more than just objects emerge. From my skin, tangible memories emerge, imbued with my presence.

This is how I live on, in shapes you can touch, in materials that carry a story. My photo stands next to the objects that emerge from my skin, as a silent invitation to reflect: to realize that meat, wool, and skin all come from a living being.

My existence speaks to something larger. The family is searching for circular and local farming methods, in which cows play a central role. We eat what is useless to humans, and in return, we provide milk, manure, and ultimately, meat. On five hectares of land, with grass, hay, and arable land, we contribute to a closed loop. And as I reached adulthood and was "harvested," another calf was born elsewhere on the farm.

I am Hugo, a bovine animal that will not be forgotten. My life is part of a larger story, one in which care, respect, and awareness converge. Even now that I'm gone, I contribute.

----

To be continued

https://bokrijk.be/en/node/1293