Philippe Van Cauteren over dit werk: 'Je kan dit stenenschilderij moeilijk een stilleven noemen. De steen lijkt bij Bruno Van Dycke slechts een aanleiding om met verf aan de slag te gaan. Hij probeert iets wat massief en hard is de speelse glans van het schilderen mee te geven. Het is een haast abstract schilderij. Bij een andere kadrering van het motief zou elke verwijzing naar het onderwerp verdwijnen. Het vastberaden herhalen van een zelfde element in verschillende doeken doet vermoeden dat de handeling en het plezier van het schilderen bij Bruno voorrang krijgen op het weergeven van iets tastbaars als een steen.'