Uw oogen hebben heel den weemoed der woestijnen
Wier weemlende eenzaamheid maar weinig vreugde voedt,
De felle flikkering van vlijmend zonneschijnen,
De bitse beet van zand, dat laait in lichten gloed.

Zooals de zandzee kent geen rimpeling noch deinen
Tot, zengend, de samoen in hooge hozen woedt,
Komt nauwelijks een blos op uwe wangen kwijnen,
Totdat, getertd, de toorn uw bleekheid blozen doet.

Uit “ De Arabier”  van Willem de Mérode (1887-1939)