Donderdag. De Krook. 'Dooderit'.
Wij, poëzieliefhebbers, zaten rond de tafel — met datzelfde gevoel dat je krijgt net voordat de voorstelling begint.

— Vandaag: 'Dooderit' van Drs. D., — zei André Vermaerke.

In zijn ogen was het theater al begonnen — licht, schaduw, alles leek echt. Hij zette de opname aan.
De muziek stormde de kamer binnen als een trein op volle snelheid. Wolven. Vorst. Siberië. Min dertig. Ergens tussen de noten door vlogen de lichamen uit de slee — van wie je je niks aantrok.

André dirigeerde, draaide om ons heen als een storm, en gaf elke regel leven: hier — hoop, daar — wanhoop, en daar — een lach vlak voor de dood.

De blaadjes trilden op tafel. Laku, mijn buurman uit India, sloeg zijn kraag op — hij kreeg het koud. De Chinese vrouw volgde elke beweging van André,
kneep haar ogen samen en keek goed naar het scherm:

Het wolven en kwaadaardig bovendien, de toestand is zorgelijk, maar ik raak niet in paniek!
Ze glimlachte, alsof ze dapper probeerde te blijven.

De muziek stopte — het werd stil, alsof er sneeuw over ons viel.

En ineens leek de kamer een beetje te wiebelen.
André ging zitten en zong zachtjes:
— 'Trojka hier, trojka daar' is dat nou niet wonderbaar?