Het begon met een onverwachte ontmoeting in het bos.

Een ree verscheen op mijn pad, bleef staan en keek achterom —

alsof ze iets voelde naderen, iets onzichtbaars maar aanwezig.

We stonden stil. Samen. Verbonden.

In dat moment leek de grens tussen werelden even open te splijten.

Zachtheid en instinct. Stilte en kracht.

Later vond ik Artemis in de mythologie:

godin van de maan, van de natuur en de jacht, beschermer van het vrouwelijke.

Volgens een oud verhaal veranderde ze zichzelf in een kastanjeboom,

om te ontsnappen aan de begeerte van Zeus.

Niet uit angst, maar uit een diepe verbondenheid met zichzelf en met de aarde.

Een daad van verzet en overgave, van versmelting tussen lichaam, boom en vrijheid.

Zo is deze sculptuur ontstaan —

uit de ontmoeting tussen het dier dat mij aankeek

en de godin die wortel werd.

Een wezen dat niet louter mens of dier is,

maar beide. En meer.

De grove, aardse texturen aan de basis verankeren het werk,

terwijl de bovenkant zacht en transparant oprijst —

een gewei met dubbele maan wiegt tussen sferen.

Artemis verbeeldt het moment waarop grenzen vervagen:

tussen huid en schors, instinct en stilte, kracht en kwetsbaarheid.

Geen portret, maar een herinnering aan wie we ten diepste zijn —

in transformatie, in verbinding,

deel van iets groters dan onszelf.