Een grote, gehaakte ketting met kruisen van balsahout, bedekt met gips en klatergoud, hangt zwaar om de hals. Het goud is aangebracht om visueel gewicht en zwaarte te geven, terwijl het materiaal zelf licht is. Dit spel tussen zwaar en licht verbeeldt hoe religie kan aanvoelen: als een juk dat drukt, maar ook als een bron van hoop. In deze spanning klinkt de vraag mee: wordt het praktiserend religieus zijn gevoed door angst, of juist door verlangen naar licht? De ketting draagt het antwoord niet, maar herhaalt zachtjes: Kom tot mij, fluistert de angst.