Daniel zit.

Omdat een verhaal soms beter valt wanneer je even gaat zitten.

De kamer kent hem.
Elk object staat er langer dan zijn twijfels.
Boeken die niet meer gelezen worden
maar niet vergeten zijn.
Een radio die vaker zwijgt,
omdat de mooiste liederen reeds gezongen zijn.
Een gitaar die wacht
zonder haast.

Zijn etsen en schilderijen kijken mee,
turend naar een toevallige passant.

Daniel kijkt niet naar buiten.
De wereld is al vaak langsgekomen.
Ze maakte lawaai, deed beloften
en vertrok herhaaldelijk.

Hij blijft.
En spreekt zijn verhalen zonder taal.
Met handen die weten hoe ambacht voelt,
en ogen die mensen sneller lezen
dan mensen zichzelf.

Dit schilderij toont Daniel, in een kamer,  die net zoveel spreekt als de man zelf.

De scène waarin het hoofdpersonage
even gaat zitten
voor het verhaal verdergaat.

Wie ben ik,
maar laat dit Daniel zijn.

En het dorp Alte ademt zijn creaties mee.

----------------------

Bij het posten van dit bericht, -na de tekst die ik hier schreef, bij het nog eens opzoeken over Daniel Vieira zijn leven,- vernam ik dat de man een aantal dagen geleden overleed.

Ik nam de foto voor dit schilderij bijna exact een jaar geleden (01/'25) toen ik op reis was in Portugal. 
Ik treur dat die warme en boeiende man er niet meer is, en dat ik dit schilderij aan hem niet meer kan tonen,

laat dit een mooi eerbetoon zijn!