Tijdens een residentie in het Europees Keramisch Werkcentrum begon ik aan een eindeloze reeks porseleinen maskers. In Japan tijdens een artist-residentie werkte ik hier verder aan. Het resultaat was te zien in het Van Abbemuseum, Kyoto Art centre, de Belgische ambassade in Tokyo en de Whitehouse gallery in België. Het masker is doorheen de kunstgeschiedenis een veelvoorkomend motief. Momenteel is het mondmasker zeer aanwezig in het straatbeeld door de coronacrisis. Mijn bijzondere fascinatie voor maskers heeft enerzijds zijn oorsprong in mijn theaterverleden, anderzijds ook in mijmeringen rond identiteit. Een identiteit is fluïde. Bewust of onbewust zet iedereen dagelijks figuurlijke maskers op. Ook wanneer we dit beseffen, blijft wat erachter schuilt een enigma. Met mijn uiterst fragiele porseleinen reeks probeer ik dit mysterie allerminst op te lossen. Integendeel: er schuilt schoonheid in het feit dat we elkaar en onszelf nooit volledig kunnen kennen.