De vier jongens aan de rand van het bos staan op de drempel tussen kind en wereld. Hun spel is ruw, maar noodzakelijk. Het schilderij toont geen geweld als bedreiging, maar als taal die kinderen gebruiken wanneer woorden nog niet volstaan.

Waar kunnen kinderen vandaag nog leren wat het betekent om mens te zijn, samen met anderen, zonder dat alles al vastligt?  

• ze wordt gesimuleerd via schermen
• gereguleerd door volwassenen
• gefilterd door algoritmes

Wat vandaag dikwijls ontbreekt, is het ongeplande, lichamelijke, wederkerige karakter van samen spelen. In dat opzicht missen kinderen inderdaad een trainingsveld voor sociale complexiteit: hoe je ruzie maakt en weer goedkomt, hoe je macht deelt, hoe je je plek vindt in een groep.

Aan de rand van het bos is nooit zomaar een bos. In verhalen, sprookjes en kunst staat het voor:

• overgang: tussen huis en wereld
• vrijheid: weg van toezicht en regels
• gevaar: het onbekende, het wilde
• verbeelding: waar alles mogelijk wordt

In jouw schilderij vormt het bos de ideale speelruimte omdat het niet volledig geciviliseerd is. Het is geen klaslokaal, geen woonkamer, geen speelplein met rubberen tegels. In het bos mogen kinderen verdwijnen, zich verstoppen, rollen aannemen. Het is een plek waar ze even buiten de sociale orde mogen stappen om die later beter te begrijpen.