Over een landschap uitkijken roept ‘een état d’âme’, een gemoedstoestand, op omdat de aanblik naar een innerlijke wereld refereert. Het is deze stemming die ik in mijn schilderijen wil oproepen.

Ik wil toeschouwers ertoe aanzetten om dieper te kijken; hen filosofisch en emotioneel in vervoering brengen, weg van het materiële. De praxis zet ik in om ruimte op een nieuwe manier te verbeelden.

Mijn prille kinderjaren in Congo staan in mijn geheugen gegrift. Ik had veel energie en mijn moeder wist geen raad als ze mij niet liet buiten rennen. In mijn beleving was het parcours eindeloos; de zon brandend op mijn blote lijfje en felle kleuren flitsten op mijn netvlies voorbij. De zoete herinnering aan dit paradijslijk oord wil ik delen. 

Ik construeer gefantaseerde panoramische landschappen, caleidoscopische beelden vol grillige rotspartijen en dreigende wolkenluchten. De collagetechniek helpt me uitstekend om kosmische contexten zonder grens noch gezichtseinder te componeren. In mijn Arcadia raakt de blik gedesoriënteerd in een onmetelijkheid.