Ik hou van mensen en van alles  wat mensen beweegt en hoe ze naar het leven kijken. Het spectrum van gevoelens waar we moeten mee omgaan in onze samenleving is vrijwel oneindig. Tenminste dat is mijn aanvoelen. En dat blijft mij tot nog toe voortdurend inspireren. Daarom schilder ik hoofden. De hoofden waarin aan de binnenkant misschien de ratio heerst , maar die aan de buitenkant duidelijk sporen tonen van wat hen bezig houdt of getekend heeft. In de compositie gebruik ik  geen andere elementen zodat er geen twijfel kan bestaan over de essentie van mijn schilderijen. Het gaat om kijken en ook wel bekeken worden.  Eenvoudig maar niet eenduidig.  De kijker beslist wat hem het meeste raakt: de vranke blik vol zelfvertrouwen, arrogantie, verwondering  of de afgewende blik van schaamte, pijn of afwijzing.  Het geheim zit in de ogen van de kijker.

De schilderijen krijgen een voornaam. Niet omdat het om een bestaand persoon gaat, maar wel om een associatie met de uitdrukking. Niet noodzakelijk autobiografisch. Weg van het anonieme, het vrijblijvende en dus een vorm van persoonlijke aanspreking zowel van mij als voor de kijker.

Welkom in mijn hoofd.

Lia