Een toren van stoelen, gebouwd door onze keuzes, een systeem een houvast.  Een stoel is gevallen, verstoten, los van het geheel.  

Het is een kantelmoment waar controle verdwijnt, het verschuift naar toeval.  Dit niet alleen door mensen maar ook door de digitale wereld die steeds dieper ingrijpt in ons bestaan.   We bouwen structuren om houvast te vinden maar algoritmes bepalen steeds vaker onze keuzes, data vertaalt ons tot patronen en technologie sluipt tussen ons en de werkelijkheid.

We proberen grip te houden door steeds hoger te reiken en overzicht te bewaren.   Maar die structuur maakt ons ook kwetsbaar, één verschuiving, een storing en heel de constructie komt in beweging.  De gevallen stoel is geen einde maar een signaal.  Het herinnert ons eraan dat vallen menselijk is, dat we mogen wankelen en opnieuw beginnen.  Maar nodigt ons ook uit om waakzaam te zijn.

Wie bepaalt ons evenwicht, wijzelf of een systeem dat we niet meer begrijpen.