Herinneringen vormen hoe we ons verleden vasthouden. We maken foto’s om vast te leggen wat we niet willen vergeten, maar juist door de snelheid en overvloed raken die beelden hun betekenis kwijt. Mijn telefoon staat vol met duizenden foto’s en screenshots, gemaakt met de gedachte dat ik ze altijd kan terugvinden. In werkelijkheid kijk ik er nauwelijks naar om, en vergeet ik vaak wat er überhaupt op stond. Ik wil mijn herinneringen juist vasthouden en opnieuw kunnen beleven.

Wat blijft er eigenlijk écht hangen?

Ik werkte met twee media: vilt en analoge fotografie. De aanleiding was een herinnering aan een fietstocht op Terschelling, langs de zee en een pad vol schapen. Door vilt te gebruiken verbind ik materiaal en herinnering op directe wijze. De schapen zijn niet alleen onderwerp van mijn beeld, maar ook bron van het materiaal waarin die herinnering wordt bewaard.

Vilt roept warmte en traagheid op, eigenschappen die ik ook aan herinneringen koppel. Het maken kost tijd en aandacht, in contrast met de snelle klik van een camera. Toch gebruikte ik ook fotografie, maar dan analoog. Omdat je beperkt bent in het aantal opnames, kies je bewuster. Analoge beelden voelen voor mij minder vluchtig; ze houden het moment beter vast.

 Waar digitale beelden afstandelijk kunnen voelen, nodigt vilt uit tot aanraking, vertraging en aandacht. Zo wordt herinneren niet alleen visueel, maar ook lichamelijk.

Met dit werk wil ik ruimte maken voor andere manieren van herinneren: langzamer, tastbaarder en met meer aandacht.