Dit kunstwerk drukt een surrealistische reis uit naar het onderbewuste, waar verschillende “werelden” als gloeilampen in de lucht hangen.
De gebroken lamp linksonder is opengebarsten in de vorm van Afrika om tribale energie vrij te laten: een masker dat mijn Angolese erfgoed weerspiegelt, afkomstig van de Chokwe-stam, gekroond door een dappere, waakzame vuurtoren die eeuwig brandt met de kracht van de zon.

Maar wat deze energie verankert, is Mama Afrika zelf: de vrouw die gracieus in balans blijft op de dunne draad, met op haar hoofd een mand vol elektrische kabels van de gebroken gloeilamp. Zij is de ruggengraat van dit doek. Het symbool dat veerkracht, evenwicht en onverzettelijke waardigheid belichaamt.
Haar aanwezigheid is klein en stil, maar monumentaal. Ze loopt kalm en beheerst boven alles uit, terwijl ze generaties in haar mand draagt.