Den Hoeck is geïnspireerd door de typische ‘hoekcafeetjes’ in het Vlaamse dorpslandschap. Cafés zijn dé symbolen bij uitstek, van het sociale weefsel van een gemeenschap, en hun aanwezigheid in het straatbeeld is van uiterst belang. Ze hebben maar één - en ook meteen een onontbeerlijke functie: een buurt de plaats bieden waar iedereen in een ontspannen sfeer kan samenkomen en sociale banden kan vormen en onderhouden. Maar cafés beginnen hoe langer hoe meer uit het straatbeeld van dorpen te verdwijnen… We communiceren steeds minder face-to-face en vervallen tegenwoordig vaker in indirecte communicatie: menukaarten met QR Codes en een ingebouwde betaalfunctie, online eten bestellen, communiceren via sociale media, waarbij we al onze gegevens en data te grabbel gooien. 

In Den Hoeck zien we een pleintje met drie typische volkse cafeetjes… Toch stralen ze allesbehalve een gezapige cafésfeer uit: er staan geen terrasjes uitgestald, bij het linkse pand zijn de gordijnen en rolluiken gesloten, achter de ramen van het rechtse café gaapt dan weer een zwarte leegte en is nergens een deur die ons naar binnen kan leiden te bespeuren, het middelste café wordt opgeslokt door de slagschaduw van het linkse café en verdwijnt volledig in de duisternis, de gevelborden zijn leeg en er staan geen spitsvondige cafénamen in een krullend lettertype op, een bordje in de vorm van een stevige pils met een schuimkraag - aan de gevel van het rechterhuis - is zo goed als de enige referentie naar een gezellige avond op café met vrienden. Hoe ziet de toekomst eruit als straks alle cafés uit het straatbeeld verdwenen zijn? Zullen we dan enkel nog kunnen communiceren als we eerst cookies accepteren, of drie advertenties bekijken? Misschien zijn de cafeetjes in Den Hoeck wel fysieke voorbeelden van een toekomst die steeds asocialer en gecontroleerder dreigt te worden, waarbij het enige restant van een vrij en onbezonnen verleden de schrijfwijze van ‘Hoeck’ is, die volgens het groene boekje ‘incorrect’ is.