'Kerkstraat', een straatnaam die zodanig universeel en herkenbaar is dat het in zijn nietszeggendheid letterlijk overal kan zijn (net zoals Dorpsstraat en Café Den Hoeck), maar tegelijkertijd toch ook zo lokaal en Vlaams is. De structuur van ieder dorp is ontstaan aan de voet van een kerktoren… Diezelfde kerk die spreekwoordelijk in het midden wordt gehouden bij een onderhandeling, waardoor de kogel heen vliegt als er een akkoord wordt bereikt en waar mensen met angst voor een onbekende omgeving het liefst onder blijven vertoeven. Eeuwenlang was het dorp een synoniem voor kleinschaligheid en stilte… Een groepje huizen omgeven door eindeloze velden en bossen, die ‘s nachts in een gitzwarte duisternis veranderden. Het hoogste punt op aarde was op dat moment de kerk - zowel op architecturaal als op spiritueel vlak. Haar spits torende hoog boven de uitgestrekte velden uit, en vormde aan de horizon een punt van herkenning. Toen haar klokken destijds luidde, was dit uitnodigend gezang het meest dominante geluid op aarde, en gaf ze de antwoorden op al onze vragen. Intussen zijn we eeuwen later, en het (Vlaamse) dorp is inmiddels uit haar voegen gebarsten, we zijn vandaag continu omringd door beschaving, en niet langer door onbewerkte velden en bossen die ‘s nachts een onbekende duisternis vormen. Elektrisch licht toont ons vandaag de weg in de nacht, in plaats van het spirituele licht uit de middeleeuwen. De kerk is tegenwoordig gewoon een vreemd middeleeuws gebouw dat haar weg verloren is in een landschap vol nieuwbouw, technologie en andere vormen van hedendaagsheid. Niemand neemt haar vandaag nog serieus, en haar klokkengezang is lang niet meer het meest dominante geluid op aarde. We hebben onze eigen manieren gevonden om de antwoorden op onze vragen te beantwoorden, en daar hebben we die kerktoren niet langer voor nodig. 

In Kerkstraat zien we een straat die ons haast naar de kerk verderop lijkt toe te zuigen, die op een dominante manier hoog boven de straat uit torent. Het effect van deze lange straat werd opnieuw bereikt met een geforceerd perspectief. Het huis aan de rechterzijde lijkt niet te willen toegeven aan dit geforceerd perspectief, en verkiest haar eigen wetten van de fysica. De voordeur is geopend, is dat misschien een uitnodiging om binnen te komen?