Ik maak werk met leder als recuperatiemateriaal en garen.

Mijn plastische wereld bevindt zich letterlijk in een tussenruimte, in een grensgebied tussen beeldvorming en beeldbetekenis, tussen herkenbaarheid en bevreemding.

Hier speelt het repetitieve karakter een belangrijk rol. Materiekunst en monochromie verenigen zich. Hoewel het misschien niet zo lijkt, wordt niets aan het toeval overgelaten. Zowel perfectionisme als ook innerlijke gedrevenheid en intuïtie bepalen de structuur van de geordende compositie.

Er ontstaat een wisselwerking tussen kunstenaar en omgeving. De toeschouwer mag en kan hier beslissen: focust mijn werk op iets persoonlijks of belicht ik eerder iets algemeens? Benadert mijn werk iets individueels of eerder iets gemeenschappelijks?