‘In coronatijd besloot ik mijn ouders te beeldhouwen. Het voelde vreemd aan om hen van dichtbij te kunnen boetseren en tegelijkertijd een werkelijke afstand te ervaren tussen hen en mij. Het boetseren van mijn mama en papa gaf mij bijzonder veel voldoening en bracht mij dichter bij hen, ook al konden we elkaar niet in levenden lijve ontmoeten.’

In 2024 beeldhouwt de kunstenares haar jongste zoon die, met gepaste concurrentie die er onder kinderen in een gezin heerst, 'het lievelingetje' wordt genoemd. ‘De jongste’ is een wit plaasteren beeld dat wordt gepresenteerd op een gouden kussen, de zogenaamde piëdestal waarop de benjamin van het gezin vertoeft.

Zelfreflectie en de zoektocht naar de persoonlijke drijfveer staan vervolgens centraal in het leven van de kunstenares. Ze identificeert zichzelf als vrouw en vecht ook voor de rechten van haar sekse. Daarnaast is ze al 30 jaar lang moeder, een rol die ze graag opneemt en met enige trots als geslaagd beschouwt. De zegeningen van het moederschap brengt ze in haar afstudeerproject naar voren. Ze presenteert haar vier kinderen als meer dan levensgrote poppen. Ze zijn een tikkeltje groter dan levensecht om het onwezenlijke te benadrukken. De beelden met rompen uit dons refereren naar de babypoppen met zachte lijfjes en plastieken hoofden en ledematen. De aaibaarheid van die lijfjes staat in schril contrast met de kille, ietwat afstandelijker, plaasteren hoofden en ledematen van de beelden. Daarmee benadrukt ze het loslaten dat onlosmakelijk verbonden is met het opgroeien. Enerzijds hunker je als ouder naar de altijd durende bevestiging van liefde, hier voelbaar in de zachte materie van de donsdekenlijfjes. Anderzijds gun je hen het recht op een eigen leven, zo wordt die realiteit in onvergankelijke harde materie weergegeven. Met dit werk claimt de kunstenares haar zegeningen van het moederschap en hoopt ze dat de toeschouwers vanuit hun ouderrol ook datzelfde gevoel mogen ervaren.