"About ten years ago, I landed my first proper full-time job at Kunst In Huis, in Schaarbeek. Now, back then, Belgium wasn’t exactly the sparkling beacon of queer and lesbian rights it likes to think it is today. So naturally, I was a bit... apprehensive about walking into a job interview with this rather eccentric little organisation—quirky, but youthful—whose mission was to help young Belgian artists earn something vaguely resembling a living.

To their credit, they not only gave me a job, but they also offered me something else: a reason to move to Schaarbeek. Yes, that Schaarbeek. The one that, at the time, was still trying to shake off its reputation from the terrorist attacks. Not exactly the obvious destination for a young queer woman looking to get her footing in the world.

But I ended up living in a lovely art deco house with a fantastically inspiring librarian, of all people. And slowly, the place started to grow on me. The façades were beautiful, the atmosphere oddly comforting, and—against all odds—I began to feel quite at ease.

And here's the thing: despite all my initial fears, I realised I wasn’t all that out of place. Even with my fairly butch exterior, I fit right in. In fact, many of the Mediterranean women in the neighbourhood had more facial hair than I did."

"Zo’n tien jaar geleden begon ik aan m’n eerste échte voltijdse job. Ja ja, een “grote-mensen-baan”! Bij Kunst In Huis, in Schaarbeek nog wel. Nu, voor de jongeren onder ons: België was toen nog niet bepaald de glitterende safe space voor queer en lesbische mensen die het vandaag wél wat probeert te zijn. Dus ik was – zacht uitgedrukt – niet helemaal op m’n gemak toen ik daar naar het sollicitatiegesprek trok.

De organisatie zelf? Beetje vreemd, maar wel op de goeie manier. Jong, fris, creatief... en vooral: ze geloofden erin dat jonge Belgische kunstenaars ook recht hadden op... welja, brood op de plank.

En kijk, ze gaven mij niet alleen een job, maar ook een reden om naar Schaarbeek te verhuizen. Jep, dat Schaarbeek. Toen nog een beetje de paria van Brussel, door alle ellende van de terreuraanslagen. Niet meteen de place to be, tenzij je fan bent van grijze headlines en bezorgde blikken.

Maar tegen alle verwachtingen in, belandde ik daar in een prachtig art-decohuis, samen met een inspirerende bibliothecaris (natuurlijk, wie anders?), en beetje bij beetje begon ik het daar eigenlijk best gezellig te vinden. Mooie gevels, fijne sfeer, en vooral: het was er verrassend… geruststellend?

En dan het mooiste: ondanks mijn vrij butch uiterlijk (laten we eerlijk zijn, ik ben niet bepaald een verfijnde verschijnin), voelde ik me daar totaal niet vreemd. Integendeel. Er liepen in de buurt heel wat vrouwen van mediterrane afkomst rond die met gemak méér baardgroei hadden dan ik."

Rue Gallait 78

Quinn Vermeersch

Ballpoint on Paper

2017