In dit werk ontvouwt zich een stille dialoog tussen licht en donker, tussen beweging en verstilling. De draden tekenen sporen van tijd, fragiele lijnen die herinneringen vasthouden en tegelijk weer laten vervagen. Wat begint als een weefsel van draad, wordt een weefsel van momenten: elke spanning, elke plooi, elk losgeraakt uiteinde ademt tijd.

De schaduw beweegt mee, als een klok zonder wijzers. Ze markeert het verstrijken van de dag, maar ook het verstrijken van aandacht. Textiel en tijd raken hier verstrengeld, onafscheidelijk, in een voortdurend proces van worden en vergaan.

Wat overblijft is een landschap van beweging: stil, maar nooit stilstaand.