Dit is een zelfportret dat langzaam veranderde in een persoonlijke interpretatie van het 'sheela na gig'-figuur. Ik voegde ook de littekens toe die mijn lichaam draagt van kankeroperaties (schildklier en borst). Het begon toen ik door mijn oude medische dossiers bladerde en ik een paar beelden vond uit de videoscoop die tijdens mijn baarmoederoperatie werd gebruikt. En ik vond ze mooi! Het vleesboomweefsel zag eruit als ronde, rode appels, glinsterend in tinten van rood, oranje en roze. Niet dat ze mooi zijn in de zin van een frivole, mooie, consumentistische lieflijkheid, maar op een diepere, aangrijpende manier, als lichamelijke rommel, met zijn duisternis en mysterie. Schoonheid die wijst op wat het lichaam, elk lichaam, kan doorstaan, op zijn veerkracht. Daar ligt de schoonheid. En de kracht.

Ik beschouw mezelf als feministisch kunstenares (en moeten we niet allemaal feministisch zijn? Chimamanda Ngozi Adichie citerend) Persoonlijk vind ik dat feministische kunst in onze tijd, als feministische actie, opnieuw moet putten uit haar lange geschiedenis van transformationeel potentieel, en wijzen op maatschappelijke, structurele beperkingen van de vrijheid en autonomie van sommige lichamen. 

In feministische kunst die zich richt op het lichaam, verstoort ze dominante verhalen die de lichamelijke ervaringen van vrouwen en gemarginaliseerde genders proberen te saneren door hun aan te leren zich te schamen of te zwijgen. In plaats daarvan wijst deze kunst op de rommelige, complexe en inherent natuurlijke aspecten van het menselijk bestaan, waarbij het lichaam wordt opgeëist als een plaats van kracht, veerkracht en verbondenheid.