Na aanleiding van het kijken van "Cleo from 5 to 7" van Agnes Varda kwam deze video installatie tot stand. We kregen een lijst films vanuit school mee, en mochten hierop verder werken maar het was vooral belangrijk om al deze films gewoon eens te bekijken. Om eerlijk te zijn had ik nog nooit van de helft van deze films gehoord, maar dit zorgde ervoor dat ik praktisch van mijn sokken geblazen werd en er een hele nieuwe wereld openging. Het voelde net alsof ik een hamburger at en nog een extra augurk tussen mijn burger en mijn sla vond. 

In "Cleo from 5 to 7" staat schoonheid best centraal, hoe schoonheid in verband staat met haar en spiegels en reflecties. Dit en het belang van tijd dat er ook overduidelijk was, wou ik ook zien te bereiken. Maar dan wel op mijn eigen manier.

Wat doe ik (dagelijks) dat ook met haar te maken heeft?

mijn doucheputje leeghalen!

Niet de leukste taak, integendeel,  maar dat maakte het alleen maar interessanter. Ik streef in mijn werk vaak naar een mogelijkheid tot een beetje humor. Zie hier een persoon die in stilte allemaal brokjes haren uit haar vieze putje zit te trekken. 

De video wordt geprojecteerd op een troebel stuk plastic alsof het  een beslagen doucheraam is, het wordt afgespeeld met audio. De duur van de video is 3minuten en 40 seconden, en het wordt getoond in een constante loop.

artist statement/uitleg van mijn werk:

(kan het niet in het juiste vakje plaatsen)

Identiteit en het dagelijkse leven staan centraal in mijn onderzoek. Deze gevoelens vinden hun weg via video, analoge fotografie, tekst en audio. Een veelvuldig toegepaste techniek hiertoe is de herhaling, de herhaling van de banaliteit en de gewoonte. Het is niet de blik richten op het sublieme maar eerder op het alledaagse. 

Tekst wordt in sommige gevallen ingezet om deze boodschap daadkracht bij te zetten, ook de humoristische context van een beeld kan zo aangestipt worden. het vastleggen van bijna documentaire beelden gaat gepaard met tijd en repetitieve handelingen. Met het uitlokken van een bepaald gevoel in het achterhoofd worden werken in een ruimte geplaatst. Het werk is direct, ongefilterd en eerlijk. Met een voyeuristische blik wordt er gekeken naar taferelen die intiem en persoonlijk zijn. Door het werk ben ik (tijdens het maken) en de kijker (tijdens het bekijken) een vlieg op de muur.