Twee maskers zweven gevangen in een oneindig doolhof – symbool voor ouders die ooit dichtbij stonden, maar nu voorgoed buiten het hart zijn geplaatst. De rode achtergrond pulseert als een emotioneel slagveld, terwijl het zwarte lijnenspel hen omsluit zonder uitgang. Deze doolhof is niet bedoeld om te ontsnappen; het is een plek van confrontatie, afstand en afsluiting. De maskers tonen geen echte gezichten – slechts overblijfselen van wat eens was. Dit werk is een daad van zelfbevrijding: het begraven van pijn onder lagen van controle en expressie.