Mijn moeder heeft Alzheimer. Langzaam maar zeker al 10 jaar.

Deze werken gaan over (vast)houden en loslaten. Hoe een vrouw hardnekkig probeert vast te houden aan een zelfbeeld. Aan een wereld die ze kent en waarin ze floreert. Hoe ik probeerde vast te houden aan de moeder die er voor mij altijd is geweest. Hoe we vasthouden aan elkaar in die zeldzame momenten waarin ik haar blik herken. Over houden van elkaar. Elkaar vasthouden. Het omhelzen van dat kleine, kwetsbare, tengere mensje dat ze intussen is geworden. Mijn fundament. 

Mijn moeder. 

Iemand van veel woorden en minstens zoveel daden. Een georganiseerde zelfstandige energieke vrouw. Evenzeer koppig en eigenwijs. Karaktertrekken die al mijn goeie bedoelingen vaak in de kiem smoren. De trots die ik voel voor haar vechtlust en wilskracht doet pijn en zelfs liefde en respect wegen zwaar want je weet dat ze dit nooit zal winnen. Als beton op drijfzand is het met briefjes volhouden in een tijd waarin ze verloren loopt en die weg turft in haar nadeel. Black-out ... elke 12 minuten.

Alzheimer is een valse trage. Opeens voelt alles leeg. Er was verzet. Boosheid. Verdriet. Nu is het aanvaarden en loslaten. ‘Bereken nieuwe route!’ Naar een wereld waarin ze nog gaat dansen, waarin ze de auto neemt en rijdt naar al haar favoriete plekken en vrienden. De wereld waarin de koningin op bezoek komt en waarin ze meedoet aan fotoshoots. Waarin ze wel duizend keer dezelfde verhalen kan vertellen. Ze overal gratis mag wonen, ze van iedereen cadeaus krijgt, bijklust in lokale tea-rooms en optreedt in woonzorgcentra. De superster. 

Mijn moeder.

‘Sputnik’ werd ze genoemd in haar hoogdagen. Ik ben zo blij dat ze er nog is. Zelfs in een wereld vol onjuistheden en halve waarheden. We houden erin stand. Voorlopig nog. Zolang de weg duurt.