In de Noorse mythologie bijt de Midgaardslang Jörmungandr in zijn eigen staart,
maar wat als hij te ver doorbijt en zichzelf opeet?
Zou hij dan met zijn honger de wereld verstikken als een gulzige wurgslang?

Ken je dat gevoel?
Dat je gewoon blijft vreten?
Doorploegend zonder smaak, zonder einde?
Geen honger, alleen gewoonte. Een ongeremde koppigheid.


Kauwen om niks.