Ik ben een wilde verzamelaar. Obsessief verzamel ik beelden van alles om me heen; van mijn leven, mijn doen en laten, mijn vrienden en familie, wat me bezighoudt en me op straat tot stilstand brengt. Ik wil alles vangen, elke glimp die op mijn netvlies komt, daarom zijn mijn ogen net lenzen. Zo is toeval mijn houvast geworden. Met mijn camera wroet ik door de wereld en leg deze ongecontroleerd en zintuiglijk vast. Het is mijn verzet, mijn manier om de lagen van conditionering af te werpen die me niet langer dienen. Het is de wilde vrouw in mij die de overhand neemt. Ze hebben haar zo lang het zwijgen opgelegd en nu klamp ik me vast aan de stille intuïtie die zij belichaamt. Zij is degene die snijdt en scheurt, zij is degene die alles afbreekt wat ik weet, zij is degene die patronen blootlegt die mij blokkeren. Mijn wilde vrouw wil zuurstof en wakkert haar vuur aan door te verzamelen, op te slaan, te archiveren... Ze negeert de rede, drijft mee op de stroom beelden die ze te pakken krijgt en creëert haar eigen wereld door de weergaven die ze vindt te versnipperen, te vervormen, te kneden. Haar ingrepen op de werkelijkheid komen voort uit een zekere wreedheid, ze werpt de rol van het “kleine brave meisje” van zich af en eist haar vrijheid op. Ik laat haar schreeuwen, laat haar woede woeden. Ik laat het haar uiten zodat ze zichzelf kan influisteren dat het goed komt, dat het zal stromen en dat ik op mijn intuïtie kan vertrouwen, ook al is het maar gefluister. Ik leer te luisteren.