Op een achtergrond van kraakwitte kaders zweven felgekleurde, glinsterende, geometrische composities. De strakke vormen verwijzen met hun titel: ‘Il y a – sans contexte’; naar een radicaal abstracte interpretatie. Ze “zijn zonder context”. Maar zijn ze zo onschuldig als ze eruitzien? De liefde voor textuur en bijzondere materialen is een terugkerende lijn doorheen het oeuvre van Borms. Deze antieke stalen kathedraalglas waarmee vertegenwoordigers van de Blue Ridge Glass Corporation een eeuw geleden de baan op gingen in een reisbare, handgemaakte houten doos representeren perfect de beeldtaal van Borms. Ze houdt van kleine schatten en het grotere verhaal onder de oppervlakte. De structuur, kleuren en transluciditeit van deze imprimé-glassoorten spelen op een schitterende wijze met het licht. De geschiedenis van het glasraam is de geschiedenis van het goddelijke licht en later de pracht en praal van rijkdom. Nadat het even uit de mode raakt kent het glasraam tijdens het interbellum met de Art- Nouveau en Art-Décostijl en De Stijl en Bauhaus in nauwe relatie met andere decoratieve kunstambachtelijke elementen een vernieuwde, profane bloei. Dit materiaal is alvast niet onschuldig en draagt menig connotatie. De strakke basisvorm, waar de kunstenaar nooit op ingrijpt, van de glazen stalen herbergt een complex, fluïde dimensie verstrekt door de zorgvuldig geplooide architecturale plannen achter het glas met fijne patronen, lijnen, pijlen en markeringen. Kunnen we zijn zonder context? Los van verhalen, opvoeding, cultuur autonoom keuzes maken? Deze kunstwerken zijn zo verraderlijk als hun glasscherpe randen en confronteren ons genadeloos met het tegenovergestelde. De fragiele, haast lieflijke, zoetgekleurde, dromerige kunstwerken dragen eenzelfde monumentale kracht als de sacrale glasramen. Nu is het echter niet het goddelijke licht dat ons zo onverbiddelijk in aanraking brengt met onze nietigheid maar net de weerspiegeling van onze eigen patronen, overtuigingen en verhalen.