Afgelopen winter leerde ik het werk van Oona Libens kennen tijdens het ‘Eastern Daze’- festival in Gent. Ze werkte er voor het eerst samen met het minimalistische ‘deep listening’ ensemble Razen. Het resultaat was werkelijk verbijsterend.

Ik heb een voorliefde voor artiesten die analoge en vergeten reproductietechnieken gebruiken in hun beeldend werk. Oona trapt echter niet in de melancholische en romantiserende valkuilen die met zo’n processen gepaard gaan. Op een improviserende wijze geeft ze betekenis aan de relatie tussen - op het eerste zicht- banale objecten. Zo ontstaan er hallucinerende en fantasierijke verhalen. Oona creëert door haar lucide aanpak een eigenzinnig universum waarin ik graag verdwaal.

De exacte herkomst van deze fotogram ken ik niet, maar het zou een beeld kunnen zijn dat ze zo uit één van haar theatervoorstellingen heeft geplukt en transformeerde naar een op zichzelf staand visueel beeld.